WIE BEN IK?

Mijn naam is Bart, geboren op 1 mei 1979. Opgegroeid in Sint-Job-in-'t-Goor. Empathisch hoogsensitief. Metalhead sinds de late jaren '80. Kunstenaar, met een passie voor tattoos, sinds de midden jaren '90. En papa sinds 2017.

Waar kom ik vandaan?

Waar begin ik? Misschien best achterstevoren...

In 2019, enkele maanden voor de corona-crisis, heb ik besloten een eigen tattoo shop te openen. Na een aantal jaren ervaring te hebben opgedaan in andere tattoo zaken, leek mij dit de meest voor de hand liggende volgende stap.

Professioneel tatoeëren doe ik dus sinds 2017. Maar met tatoeëren zelf ben ik begonnen in 2009, op mijn 30ste verjaardag. Ik had op dat moment nog maar weinig bereikt in het leven.

Waarom zo laat?

Het moet ergens rond mijn 15de zijn geweest wanneer de passie voor de lichaamskunst, meer bepaald tattoos, zich in mij is beginnen ontwikkelen. En sinds die tijd ben ik mij, hoe langer hoe meer, gaan verdiepen in de wereld van de tattoo. De geschiedenis, de verschillende stijlen, de betekenis van bepaalde onderwerpen, enzovoort, hadden mij volledig in de ban. Rond deze leeftijd allemaal theoretisch uiteraard, want in die tijd waren tattoos nog lang niet zo sociaal aanvaard als nu.

Misbruik en het pad van zelf-destructie.

Helaas was de taboesfeer rond tattoos ook aanwezig in mijn ouderlijk huis. Maar dat boeide mij weinig. Er waren wel meer van mijn persoonlijke interesses die vielen onder de categorie 'NOT DONE!'. Ik voldeed sowieso niet aan de wensen van mijn narcistische ouders, dus een schaamtelijkheid meer of minder maakte al lang niet meer uit. Psychologisch - en emotioneel misbruik waren, van kleins af aan, dagelijkse kost en als empathisch hoogsensitief kind was dit een zeer giftige omgeving om in op te groeien. Als gevolg hiervan, liet ik mij buitenshuis ook veel te gemakkelijk meeslepen door allerhande individuen van hetzelfde kaliber. Het duurde dan ook niet lang voor het pad van zelf-destructie, de voorliefde voor het duistere en voor de zware muziek zich begonnen manifesteren.

Hier stond ik dan, gebroken, alleen, onbegrepen door de buitenwereld en omringd door puur vergif.

Licht in de duisternis.

Gelukkig zijn er toch steeds mensen mijn levenspad gekruist, die mij de nodige houvast en inspiratie hebben gegeven en het doorzettingsvermogen om niet bij de pakken te blijven zitten. Woorden schieten te kort om te omschrijven hoe dankbaar ik ben voor deze ontmoetingen en vriendschappen die mijn leven draaglijker hebben gemaakt. Helaas hebben sommige van deze prachtige, maar zeer getormenteerde zielen ons vroegtijdig verlaten. En kan ik alleen maar hopen dat ze zijn vertrokken met de wetenschap dat ze, in elk geval in mijn leven, een gigantische rol hebben gespeeld. Zonder hen, zou ik vandaag niet staan waar ik sta. Ik ben jullie allemaal onvoorwaardelijk dankbaar.

Last but not least.

A very special thank you goes out to all the musical, visual and other artists who have been there for me when no one else was.

Make no mistake! Your work saves lives!

Thank you! Thank you! Thank you!